طی شد این عمر، تو دانی به چه سان ؟                   پوچ بس تند چنان باد زمان

همه تقصیر من است این که خود می دانم               که نکردم فکری، که تأمل ننمودم روزی

ساعتی یا آنی، که چه سان می گذرد عمر گران ؛                

کودکی رفت به بازی به فراغت به نشاط                     فارغ ازنیک و بد و مرگ و حیاط ؛

همه گفتند کنون تا بچه است           بگذارید بخندد شادان             که پس از این دگرش، وقت خندیدن نیست

بایدش نالیدن ؛                     من نپرسیدم هیچ         که از این پس ز چه رو بایدم نالیدن ؟

کس مرا هیچ نگفت زندگی چیست               چرا می آیم ؟            

بعد از این چند صباح                 به چه سان باید رفت ؟

به کجا باید رفت به کدامین توشه ؟               به سفر باید رفت ؛

من نپرسیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت ؛

نوجوانی سپری گشت به بازی به فراغت به نشاط               فارغ از نیک و بد و مرگ و حیاط

بعداز این باز نفهمیدم که چه سان عمر گذشت ؛

لیک گفتند همه، که جوان است هنوز          بگذارید جوانی بکند          بهره از عمر برد کامروایی بکند

بگذارید که خوش باشد و مست               بعد ازاین باز ورا عمری هست

یک نفر بانگ برآورد که او          از هم باید فکر آینده کند ؛

دیگری آوا داد، که چو فردا بشود فکر فردا بکند ؛

سومی گفت همانگونه که دیروز گذشت، بگذرد امروزش، همچنین فردایش ؛

با همه این احوال، من نپرسیدم هیچ           که چه سان دی گذشت ؛

آن همه قدرت و نیروی عظیم             به چه ره مصرف گشت ؟

نه تفکر نه تأمل و نه اندیشه دمی                   عمر بگذشت به بی حاصلگی و مسخرگی

نوجوانی که زکف دادم مفت                  من نفهمیدم و کس نیز مرا هیج نگفت ؛

قدرت عهد شباب             می توانست مرا تا به خدا پیش برد        لیک بیهوده تلف گشت جوانی ؛

آن کسانی که نمی دانستند زندگی یعنی چه    رهنمایم بودند

عمرشان طی می گشت         بیهوده وبی حاصل             ومرا می گفتند که چو آنها باشم

که چو آنها دائم             فکر خوردن باشم، فکر گشتن باشم       فکر تأمین معاش

فکر ثروت باشم      فکر یه زندگی بی جنجال        فکر همسر باشم ؛

کس مرا هیچ نگفت              زنگی ثروت نیست، زندگی داشتن همسر نیست

زندگانی کردن، فکر خود بودن و غافل ز جهان بودن نیست ؛

من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت ؛

ای صد افسوس که چون عمر گذشت              معنی اش می فهمم   

حال می پندارم هدف از زیستن این است عزیز             من شدم خلق که با عزمی جزم

پای از بند هواها گسلم            پای در راه حقایق بنهم          با دلی آسوده

فارق از شهوت و آز وحسد و کینه و بخل         مملو از عشق و جوانمردی و زهد

شربت جرئت و امید وشهادت نوشم          در ره کشف حقایق کوشم          زره جنگ برای بد و ناحق پوشم

ره حق پویم و حق جویم و بس حق گویم                 آنچه آموخته ام بر دیگران نیز نکو آموزم

شمع راه دگران گردم و با شعله خویش                 ره نمایم به همه گرچه سراپا سوزم

من شدم خلق که مُنمِرباشم                      نه چنین زائد و بی خویش و فروش

عمر بر باد به حسرت خاموش ؛

ای صد افسوس که چون عمر گذشت             معنی اش می فهمم

کاین سه عمر به چه ترتیب گذشت ؛

کودکی بی حاصل، نوجوانی باطل، وقب پیری غافل                     به زبانی دیگر

کودکی در غفلت، نوجوانی شهوت، در کهولت حسرت ؛

من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت...